ubud en de gili's

Ubud

Bekend van de film ‘Eat, Pray, Love’, en daardoor een enorme toeristische trekpleister geworden in Bali. Staat bekend om de goede Yoga lessen, de massages, het heerlijke eten, de vele winkeltjes en de heersende spirituele, hippie achtige sfeer. Veel van deze dingen zijn zeker waar. We reden op vrijdag middag Ubud binnen en werden meteen verrast door de enorme gezelligheid die de stad uitstraalde. In de straten klonk de typische Indonesisch muziek, vanuit allerlei kleine en grote tempels waaiden de wierook geuren ons tegemoet en het aantal gezellige cafeetjes en restaurants was ontelbaar. Ook ontelbaar waren de blanke mensen! Ik heb de afgelopen maand nog nooit zoveel toeristen in een stad gezien als hier.

We reden op aanraden van twee vrienden naar een homestay in Jalan Kajeng. Jalan betekent straat. Deze homestay zat helaas vol, maar we werden vrijwel meteen gewenkt door een heel erg oud mannetje, met nog maar 1 tand in z’n mond. Een beetje vertwijfeld liep ik achter hem aan, tot hij ons zijn homestay liet zien, gerund door ik denk zijn kleinzoon. Het was een prachtige plek met een heerlijke, schone, grote, ruime kamer met eigen badkamer, voor een goede prijs. Heerlijk, hier besloten we 7 nachten te blijven. Wat lang zal je denken, maar ik zal straks vertellen wat we allemaal in die 7 dagen hebben gedaan.

Een kleine ps. tussendoor: In mijn vorige verhaal was ik gebleven op donderdag, oma’s verjaardag. Ik heb haar die middag inderdaad op skype gesproken, wat heel erg fijn was! Ze zag er prachtig uit met haar nieuwe jasje aan! Die avond aten we bij ‘Cashew Tree’, waar die avond een bandje optrad met hele leuke muziek! De avond was zo leuk en de muziek zo goed dat Amco en ik zelfs samen gedanst hebben!

Onze eerste middag in Ubud bestond uit de stad verkennen en een beetje winkelen. Ik vond al gauw een leuke tas en 3 jurkjes, Amco een mooi shirt. Over de prijs hadden we zeer goed onderhandeld, voor beginners in ieder geval ;)

We aten die avond bij ‘Cafe Wayang’, een heel bekend en beroemd restaurant in Ubud. We werden meegenomen naar een tafeltje, ver weg in een hele diepe tuin . Terwijl we naar onze tafel liepen verbaasden we ons over hoe groot die tuin wel niet was, het leek maar niet op te houden! We werden neergezet aan een tafel  waaraan we op de grond om heen konden zitten op kussen, prachtig tussen de bomen en naast een vijver, zo goed als niemand om ons heen. Het was een heerlijke, romantische avond met heerlijk eten!

De volgende dag stonden we weer op tijd om, we wilden een yoga les gaan doen. En omdat yoga een beetje bij Ubud hoort, wilde zelfs Amco mee doen! De YogaBarn is de place tot be voor yoga in Ubud, dus daar gingen wij dan ook naar toe. Het was een prachtige studio, omgeven door palmbomen en met een prachtig uitzicht. Ik was tijdens en na de les erg trots op Amco, die zijn eerste yoga les meer dan goed had overleefd!

De rest van de dag hebben we de stad en omgeving verder verkend op de scooter, af en toe gestopt voor een drankje en een hapje en ’s avonds ook natuurlijk weer lekker uiteten geweest. Het eten in Ubud is trouwens echt heel goed!

De volgende ochtend was het plan om weer een yoga les te gaan doen, en wel om 7 uur ‘sochtends. Zeer fanatiek, als ik er nu op terug kijk! Het zat ons alleen niet mee toen we daar aankwamen en de vrouw achter de balie zei dat de les al begonnen was. Wij dachten, huh het is nog 5 voor 7, hoe kan dat nou! Bleek het dus al 5 voor 8 te zijn. Oeps…mijn telefoon stond niet in de goede tijdzone, en was dus die nacht een uur achteruit gegaan. Bij jullie in Nederland is die nacht namelijk de wintertijd in gegaan. Hmm…Iets minder wel, maar we konden er natuurlijk ook erg om lachen. Dan maar lekker ergens ontbijten!

Na het ontbijt sprongen we weer op de scooter en reden we een uurtje door de meest prachtige natuur; Rijstvelden overal waar je maar kon kijken en wat zijn die velden groen! Echt, de kleur groen heb ik nog nooit zo gezien, echt prachtig!

We kwamen aan bij Gunung Kawi, een eeuwen oude tempel, prachtig in een dal gelegen, omringd door rijstvelden en kleine watervalletjes. Naast dat het zo prachtig was, was het ook bijzonder warm! Bijna om gek van te worden, vooral als je ontzettend veel traptreden af en daarna weer op moet lopen. Maar het was de moeite waard geweest. Op de scooter konden we weer een beetje uitwaaien. De volgende stop was Goa Gaya, een olifantentempel. We zijn daar geweest, weliswaar alleen om een soto ayam te eten…Het was zo warm en we hadden de hele ochtend al een tempel bezocht dat we er even genoeg van hadden.

We gingen die middag voor de herkansing yoga. Om 16:00 uur was er weer een les die we graag wilden doen en dit keer waren we zeker op tijd! J

Die avond was niet zomaar een avond….Ik zou Amanda Tay, mijn vriendin uit New York, eindelijk na meer dan 2 jaar weer zien! Ik was zelfs een beetje zenuwachtig! Maar toen we elkaar in de armen vlogen verdween dat natuurlijk meteen en voelde het alleen maar heel erg vertrouwd! Wat was het geweldig om haar weer te zien na zo’n lange tijd! Even ter info: ik woonde 4 maanden met Amanda samen in de tijd dat ik in New York danste; zij, Marly en ik waren onafscheidelijk. Amanda was nu ook in Ubud omdat ze daar een gyrokinese cursus van een week volgt. We hebben die avond heel veel bij gekletst en gelachen.

Maandag de 27ste moesten we ons om 08.30 melden bij het Immigratie kantoor in Kuta als onderdeel van het verlengen van ons visum. Kuta was iets meer dan een uur rijden vanaf Ubud, dus we vertrokken om 07.00 in de vroege ochtendzon op ons scootertje. Bij het Immigratie kantoor moesten we tot 10.30 wachten tot we op de foto konden gaan en onze vingerafdrukken konden laten maken . We hebben dus ‘maar’ 2 uur zitten wachten, wat erg kort schijnt te zijn. Er zijn mensen die zitten een hele dag te wachten daar, maar wij hadden gelukkig een agent ingehuurd wat het voor ons een stuk sneller maakte.

Bij het Immigratie kantoor kwamen we Kate tegen, met wie we daarna lekker gingen ontbijten aan de boulevard van Seminyak. Kate is een goede bekende van Amco’s familie. Bij haar hebben we 1 van onze backpacks liggen zoals jullie uit het vorige verhaal misschien nog weten. 

In de middag hadden we afgesproken met andere bekenden, uit Nederland nog wel, Erik en Maudy. Erik is mijn baas bij The Eet-team en tevens een goede vriend van Amco en mij. Zij waren op dat moment op vakantie in Bali. Heel gezellig en leuk om elkaar even te zien, zo ver van huis!

We eindigden de dag op het mooie strand van Seminyak, waar we de zon in de zee zagen zakken. Amco zag dat trouwens niet want hij was zeer fanatiek aan het voetballen met een aantal jongens, voornamelijk locals. Hij miste het spelen met een bal enorm dus hij kon z’n geluk niet op. Bart en Maarten ik denk dat hij af en toe wenst dat jullie bij hem waren, net als in Spanje ;) 

In het donker reden we naar huis in Ubud, waar we snel gingen douchen om daarna weer lekker te eten. Via het internet vonden we een sushi restaurant! Mijn god, wat had ik daar trek in! En het was ook echt verrukkelijk!

Dinsdag gingen Amco en ik wat dingen in Ubud zelf doen. We bezochten een prachtige tempel, Saraswati genoemd, met een vijver vol lelies, heel erg mooi! We dronken de lekkerste koffie van de afgelopen maand bij een heel hip tentje, we gingen naar het Monkey Forest. Daar wil ik natuurlijk nog wel wat meer over zeggen. Ik vond het echt geweldig daar, Amco vond de aapjes iets minder lief. Ik had van tevoren gevraagd of deze apen ook slippers zouden afpakken. Dit was niet het geval, deze aapjes jagen vooral op eten en drinken. Ik ging dus met een gerust hart het bos in en we kochten daar een trosje bananen om aan de aapjes te voeren. Al snel werd duidelijk dat je de bananen echt goed weg moest stoppen, omdat de apen je anders letterlijk belagen en op je klimmen om je bananen af te pakken! Amco werd hier heel zenuwachtig van dus ik bewaakte de bananen. Ik heb nog nooit zoveel apen bij elkaar gezien, ze zaten echt overal! Het was prachtig, want het bos was net een soort oerwoud, met overal lianen. Ik heb meerdere aapjes een banaan gevoerd en de meeste waren ook super lief en namen rustig het banaantje aan. Een enkele was nogal hebberig en probeerde in m’n tas meer bananen te vinden. Ik heb me heel erg vermaakt die middag in het bos, met een redelijke bange Amco die zich het liefst achter mij verschool.  Ach zo heeft iedereen z’n tekortkomingen he ;)

Amco heeft die middag weer gevoetbald op een groot veld ergens in het centrum van Ubud, hij heeft de smaak te pakken. Hij kwam helemaal gebroken thuis, die kleine, felle jochies van daar hadden hem helemaal afgemaakt.

Die avond gingen we weer uiteten met Amanda; we aten heerlijke spareribs en het was erg gezellig! Na het eten gingen we nog ergens een drankje doen, bij een plek waar ze voor een redelijke prijs wijn verkochten die nog lekker was ook! Dat is hier in Azie vrij zeldzaam! Ik genoot volop van mijn wijntje, helemaal omdat ik al in geen weken wijn had gedronken.

Woensdag

Vandaag trakteerde ik Amco en mezelf op een kookcursus. Ik denk dat iedereen die dit leest wel weet hoe geweldig Amco kan koken en hoe blij ik daar mee ben. Deze kookcursus was voor hem dus niet bedoeld om zijn kookkunsten te verbeteren. Dat zou meer voor mij het geval zijn ;) De cursus vond plaats op een hele mooie locatie met een hele leuke, grappige docent en een leuke groep mensen. We kregen veel uitleg over de ingrediënten en de tradities van koken op Bali. Daarna gingen we zelf aan de slag en hielpen we met het snijden etc. Al snel werden de snijtechnieken van Amco opgemerkt en ze vroegen of Amco een chef was! Ik natuurlijk super trots foto’s maken ;)  We maakten een heerlijke nasi campur, rijst met allerlei dingen erom heen: kipsate, gado-gado, maiskoekjes, cocossalade, fruitsalade. Alles vers en zelf gemaakt, zo lekker! Ik vond de verse, zelfgemaakte satesaus het allerlekkerste! Ik dacht dat ik door deze cursus misschien een talent voor koken zou ontdekken in mezelf, maar ik denk toch dat Amco mijn prive kok zal blijven ;)

In de middag weer een heerlijke yoga les doen en trok Amco z’n voetbalschoenen weer aan. ‘s Avonds gaven we weer toe aan onze liefde voor sushi en ik zocht daarna Amanda weer op om gezellig met haar een ijsje te eten en drankjes te doen.

Donderdag was de enige dag dat Amanda helemaal vrij was van haar cursus. Amco en ik hadden onze planning daarom ook zo gemaakt dat we tot en met donderdag in Ubud zouden blijven voor haar.

We gingen die dag raften! Dit was echt het leukste wat ik de afgelopen jaren heb gedaan denk ik. We werden opgehaald met een busje en iets meer dan een uur later werden we afgezet bij het raft-station. Na wat uitleg en zwemvesten passen stapten we de boot in. Amco, Amanda en ik samen met een iemand van daar die de boot zou gaan besturen. Het was zo mega mooi daar en het water zo helder en lekker fris. De afdaling was soms best ruig, wat voor de leuke en gezonde spanning zorgde. Halverwege stopten we voor een drinkpauze bij een mooie waterval. De natuur hier was echt adembenemend mooi! Tijdens het tweede deel zwommen we ook nog ergens in een prachtige stukje van de rivier en kwamen we uiteindelijk 3 uur later aan bij de eindbestemming. Er stond daar een lekkere lunch op ons te wachten.

Terug in Ubud verwenden we onszelf met een heerlijke Balinese massage. Ook Amco gaf zich deze keer over aan de sterke handen van de Balinese dames. Massages zijn helemaal niet zijn ding, maar hier wilde hij het toch wel een keer proberen. De vrouwen hier hebben zulke sterke handen, bijna te sterk. Na een uur liepen we de salon uit, met losse maar zelfs ook een beetje beurse spieren.

Tegen 17:00 uur zaten we restaurant Indus. Dit restaurant heeft het mooiste uitzicht van heel Ubud. Overal waar je kijkt zie je enorme palmbomen, rijstvelden en nog meer groen en in de verte zie je de vulkaan Gunung Agung. Echt honger hadden we nog niet, dus aten Amanda en ik een toetje en Amco een soepje.

Om 19.30 zaten we klaar om de Kecak dance te zien, oftewel de vuurdans. Een traditionele dans waarbij 100 mannen met ontbloot bovenlijf rondom vuur bewegen en ‘zingen’. Het eindigt met een heel oud mannetje die op z’n blote voeten door het smeulende vuur loopt en springt…Ik vond dit vooral erg zielig. Ik hoop maar dat het niet zo’n pijn doet als dat het er uit ziet.

Omdat we nog niet echt hadden gegeten zochten we snel een restaurantje. Die avond moest ik helaas weer afscheid nemen van Amanda. We beloofden elkaar dat het niet weer 2 jaar gaat duren voordat we elkaar weer zien.

Vrijdag 31 oktober verlieten Am en ik Ubud, een klein beetje treurig om hier weg te moeten, want wat hadden we het fijn gehad de afgelopen week en het voelde inmiddels zo vertrouwd daar. Maar na een week werd het tijd voor iets nieuws, we zijn tenslotte op reis, dus we moeten blijven verplaatsen. Dus daar gingen we, wederom op ons scootertje met backpack en twee rugtassen. Onze eerste stop was in Kuta, waar we onze paspoorten op konden halen met hierin ons vernieuwde visum. Hiermee kunnen we nog 1 maand in Indonesië blijven. Daarna reden we naar het huis van Kate waar we onze achtergelaten backpack weer ophaalden. Weer op de scooter, nu dus zelfs met 2 backpacks en 2 rugtassen! Niet voor lang, want we reden naar onze scooterverhuur om ons monstertje daar in te leveren na 10 dagen. We stapten even later in een busje dat ons naar Padang bai zou brengen, aan de oostkust van Bali.

3 uur later stapten we uit in Padang bai, wat een heel schattig klein vissersdorpje bleek te zijn.  Die ochtend hadden we via internet weer een hostel geboekt dus we wisten precies waar we heen moesten. Bamboo Paradise was de naam. Prima kamertje, wel een stuk viezer dan ons paleisje in Ubud, maar dit was maar voor 1 nacht. We lieten onze spullen in onze kamer achter en haasten ons naar de zee om een duik te nemen. We vonden een heel mooi strandje, met spierwit zand, helder blauw water en palmbomen. Ongelofelijk dat waar je ook maar komt hier in Indonesië, het overal zo mooi is!

GILI AIR

De volgende dag stapten we om 11:00 uur op de fastboat naar de Gili eilanden! Of zoals de Indonesiërs zeggen: Pastboat, ze kunnen geen F uitspreken! Eerst snapten we niet waarom men altijd Sopie zei ipv Sofie, maar nu horen we het met elk woord waar een f in zit, het wordt allemaal uitgesproken als een P. Erg grappig! Zo zei iemand laatst: there are many Pish in the sea. Vooral als je het hoort is het nog grappiger.

Maar goed, we zaten dus op de Fastboat naar de Gili’s. Ik had er heel erg veel zin in, want de verhalen over de Gili’s waren veelbelovend. De boottocht op zich was al fantastisch. Boven op het dek zaten we met muziek die keihard uit de boxen knalde, met uitzicht over de zee, achter ons het mooie Bali en in de verte Lombok met de drie kleine Gili eilandjes. Na 1,5 uur varen kwamen we bij het eerste eilandje, Gili Trawagan aan. Hier stapten wij nog niet af, wij gingen namelijk naar Gili Air. Het derde eiland is Gili Meno. Trawagan is het party eiland, met veel mensen en drukte, Meno is het honeymoon eiland, met veel oudere mensen en heel veel rust, en Gili Air is daar precies tussen in; heel veel leuke tentjes maar niet de grote drukte en gekke feestmensen. Voor ons als zeer degelijk stelletje perfect ;)

We stapten de boot af, en wat was het prachtig! Echt zoals je je een paradijs voorstelt. Het water zo lichtblauw en zo warm, het zand zo wit. Langs het strand een overvloed aan leuke tentjes, met bamboo hutjes, ligstoelen en zitzakken, lampionnetjes als lampen, uitzicht op de andere Gili Eilanden en Lombok en overal palmbomen. De temperatuur was het enige nadeel, als je dat al een nadeel kunt noemen… het was zo warm! Gelukkig konden we ergens onze backpack even neerzetten zodat we met alleen onze rugtas op een slaapplek konden zoeken. We vonden Lucky’s Cottages, een klein barretje aan het strand, die een paar bungalows verhuurde. De bungalow was zo goed als nieuw, met een prachtige buitenbadkamer en er zat zelfs airco in de kamer. De Bungalows stonden aan de kant van het eiland waar de zon onder gaat. We hadden wel even moeten zoeken naar dit plekje en inmiddels al veel van het eiland gezien, dus we waren erg blij toen we de sleutel kregen en onder een koude douche konden stappen. De rest van dag hebben we genoten van de zon, zee en het strand. Avond eten vindt hier voornamelijk ook plaats op het strand. De ligbedden worden weg gehaald en tientallen tafeltjes met witte tafellakens worden neergezet. Heel romantisch!

Tijdens het eten bespraken we onze planning voor de komende dagen. Een van de hoofddoelen van de komende week zou namelijk zijn onze Paddy of SSI halen., oftewel ons duikbrevet. Hier had ik al heel erg lang zin in, vanaf het moment dat deze reis vaste vormen begon aan te nemen in mijn hoofd. Er was alleen een klein/groot probleempje. Ik was sinds een paar dagen verkouden…Zoals iedereen wel weet ben ik altijd erg verkouden en keelpijnerig in de winter…ik had alleen niet gedacht dat dat mij zelfs zou achtervolgen tot in de tropen! Maar helaas dus toch…daarom besloten we niet meteen de volgende dag met onze SSI te gaan beginnen.

Er was nog een klein ander dingetje…ik was tijdens de heerlijke boot trip hier naar toe even vergeten dat ik hoog blond ben en dus erg moet oppassen met felle zon op mijn hoofdhuid… Super stom! Ik zat dus op de blaren, met een zeer rood hoofd, en de daarbij behorende hoofdpijn. Ik hoopte maar dat alles de volgende dag wat beter zou zijn.

Helaas werd ik de volgende dag wakker zonder veel herstel. Amco ging er lekker op uit op onze gehuurde fiets. Op dit eiland is het enige vervoer een fiets of een paard en wagen! Wat trouwens heerlijk is, na 10 dagen op een scooter te hebben gereden! Ik bleef die ochtend in onze bungalow. ’s Middags zagen we elkaar weer voor de lunch. Amco had, heel lief, keeltabletten voor mij gekocht waardoor hopelijk m’n keelpijn snel over zou gaan. In de middag lagen we lekker in de schaduw aan het strand. Amco was vooral in het water te vinden.

Na het avondeten liepen we richting huis en kwamen we Erik en Maudy weer tegen! Die waren al een paar dagen op Gili Air en zouden de volgende dag weer terug naar Bali en daarna naar huis gaan. Wat een kleine wereld is het toch, dat we hen weer tegen het lijf liepen!

Maandag was het dan zo ver…we zouden beginnen aan onze SSI. SSI staat voor Scuba School International. Er zijn meerdere duikscholen op het eiland maar we hadden gekozen voor Dream Divers. Klinkt goed dachten we.

Ik voelde me een stukje beter en ik had er vooral heel veel zin in! De SSI course zou 3 dagen gaan duren en na afloop van die drie dagen zouden we officieel duikers zijn. We hadden een hele aardige Nederlandse instructeur, Job genaamd. Job legde ons een hoop uit en we bekeken wat videobeelden als onderdeel van de cursus. Daarna gingen we met de hele duikuitrusting en al het zwembad in.  We begonnen met wat oefeningen, met als eerste oefening het ademen onder water. Wat voelde dat gek zeg! De lucht is super droog die je inademt en langs je hoofd zoeven de hele tijd belletjes lucht. Het ging allemaal prima. Toen kwam de oefening waarin we water in onze duikbril moesten laten lopen en doormiddel van door je neus uitademen moesten we het water weer uit de duikbril zien te krijgen. Dit alles natuurlijk onder water. Toen begon voor mij de ellende…Ik kreeg het niet voor elkaar om door m’n neus uit te ademen. Ik was te verkouden. Ik heb het heel lang geprobeerd, totdat ik echt niet meer kon, m’n ogen rood doorlopen waren van het zoute zwembadwater en ik zoveel water in m’n neus en mond had gekregen dat ik er niet goed van werd. Ongelofelijk hoe erg ik baalde. Ik raakte enorm gefrustreerd. Amco was inmiddels al ergens aan het lunchen en ik zat daar maar in dat zwembad. Job vertelde op dat moment dat het ook ten zeerste wordt afgeraden om te gaan duiken als je verkouden bent. Helemaal klote eerlijk gezegd. Tot zover dus mijn duikverhaal. Het zat er voorlopig niet in. Amco daarentegen lijkt geboren te zijn voor het onderwater leven. Hij en Job gingen die middag al een echte duik in de zee doen. Super spannend en leuk voor hem! Ik heb die middag lekker in m’n eentje lopen snotteren en lopen balen. Amco had die middag al geweldige dingen gezien, waaronder zeeschildpadden en was al tot 12 meter diepte gekomen!

De volgende dag ging Amco verder met z’n SSI, wat inhield in de ochtend een zwembad sessie met oefeningen en ’s middags weer een echte duik in de zee. Hij is die middag al tot een diepte van 18 meter gekomen! Hij heeft weer prachtige dingen gezien, oa zeepaardjes en enorme barracuda’s. Ik heb die dag lekker rustig aan gedaan. ’s Ochtends bij een prachtig stukje strand gelegen, daarna ben ik op de fiets rond het eiland gaan fietsen en heb ik een plek ontdekt waar yoga wordt gegeven. ’s Middags weer bij een ander stukje strand gelegen waar ik ook heb gesnorkeld. Ook al is het dan niet duiken, ook met snorkelen heb ik prachtige dingen gezien! Alle kleuren en soorten vissen en zelfs een aal! Tegen half 5 was Amco klaar met de duikcursus en gingen we samen naar de zonsondergang kijken, wat echt spectaculair mooi is hier op het eiland. We deden dat bij ‘Mowies’, de populairste plek voor de zonsondergang, waar heel veel mensen in zitzakken op het strand zitten, allemaal starend naar de zon die steeds roder wordt en dieper zakt. De sfeer is zo relaxt en het is zo heerlijk als de zon weg is en de temperatuur eindelijk daalt. Ik denk dat dit deel van de dag mijn favoriete deel is.

Woensdag 5 oktober, de laatste dag van Amco z’n duikcursus! Deze dag zou hij twee duiken gaan maken waarvan die in de middag al een echte ‘fun dive’ zou zijn en hij dus geen oefeningen meer hoeft te doen, alleen maar genieten van al het mooie onder water.

Ik ging die ochtend een yoga les doen, heerlijk en warm. Tussen de twee duiken door had Amco tijd om samen te lunchen dus ik zag hem bij Chill Out, ons favoriete tentje van overdag. Tijdens en na het eten maakte Amco zijn theoretische toets, noodzakelijk voor het halen van z’n SSI. Om 13.15 vertrok de boot weer met Amco erop voor zijn eerste echt fun dive. Ik lag op een bedje aan het strand, heerlijk mijn boek te lezen en ondertussen een miljoen keer mijn neus te snuiten. Ik hoopte dat mijn verkoudheid allang over zou zijn, maar niks was minder waar. Die dag voelde ik me het beroerdst van allemaal. We gingen ‘s avonds wel weer naar de zonsondergang kijken en uit eten, maar helaas was ik niet veel waard. Een positief ding: Amco is officieel benoemd tot duiker! Hij heeft een prachtige SSI pasje met z’n foto erop, zodat hij over al ter wereld mag duiken. Ik ben trots op hem en jaloers! Misschien dat ik op een andere plek als de mogelijkheid zich voor doet het toch nog een keer ga proberen zodat ik samen met hem kan duiken.Die avond ging ik erg vroeg naar bed en deed ik een schietgebedje voor beterschap.

Donderdag werd ik een stuk beter wakker. Wat ook maar goed ook was, want we gingen die dag iets leuks samen doen: namelijk op een snorkeltrip. Klinkt lekker knullig naast al die avontuurlijke duiken van Amco, maar ik werd heel blij van het idee van snorkelen samen. Om half 10 vertrok onze boot met 10 man erop richting Gili Meno. Op onze eerste snorkelplek zagen we al zeeschildpadden! Wauw wat was dat vet zeg! Ik was zo blij dat ik deze prachtige beesten ook kon zien, ook al dook ik niet.  Na de eerste snorkelstop volgden er nog 2. Bij beide keren zagen we zeeschildpadden, van heel dichtbij ook! Ik kon eentje gewoon volgen, ik zwom een tijdje naast hem en was echt sprakeloos. Nu kon ik ook niet echt makkelijk praten met een snorkel in m’n mond, maar toch, je snapt wat ik bedoel! Het was echt zo mooi!

Na die drie stops voeren we naar Gili Meno om te lunchen. Gili Meno is ook een prachtig eiland en wat ik hiervoor al zei, erg rustig! We zagen daar ook een basin met heel veel baby schilpadjes, super schattig!

Op de terugweg van Meno naar Air stopten we nog een keer om te snorkelen. Hier zou prachtig koraal zijn en nog meer mooie vissen. Nou die mannen hadden gelijk, want het was echt nog mooier dan de vorige drie keer. Koraal in alle kleuren, super veel, hoog, laag, en heel veel verschillende vissen! De meest tropische, felle kleuren, echt prachtig! Wat een geslaagde snorkeltrip!

Ik voelde me nog steeds een stuk beter en de verkoudheid leek bijna over te gaan. Nou had ik alleen een klein ander probleempje…Ik ben een beetje Miss Ongeluk lately… mijn rug is namelijk tot blaren aan toe verbrand, sorry mam! Nee hoor, niet tot blaren aan toe…maar wel zeer zeer rood en pijnlijk. Misschien heb ik mijn hersens op Bali laten liggen, ik had er namelijk niet aan gedacht dat je tijdens het snorkelen een hele tijd net onder het wateroppervlak zwemt en je rug dus continu wordt blootgesteld aan de hete evenaar zon. Stom stom stom…maar in ieder geval was m’n verkoudheid nu niet meer het grootste probleem.

Terug op het eiland keerden we terug naar onze bungalow. Ik wilde voorlopig even niet meer in de zon dus we keken lekker een serie op bed. Toen de zon onder was, fietsen we weer een stukje over het eiland om daarna lekker te gaan eten bij Scallywags, het mooiste en lekkerste restaurant van het eiland.

Vrijdagochtend ging Amco nog een keer duiken, dit keer als zelfstandig duiker, ipv leerling. Ze gingen naar Manta Point, een plek waar Amco heel graag heen wilde. De reden: hier zwemmen reef sharks dus grote kans dat je die daar spot. Nou Amco kreeg waar voor z’n geld! Hij heeft 5 reef sharks gezien plus een baby reef shark! Dat was niet het enige, hij heeft ook Humphead Parrot Fish gezien, in een school van 32! Ik zou die vis is opzoeken op google en kijk dan maar hoe ongelofelijk gek, absurd, en raar die vis er uit ziet!!!!! Ik wist niet van het bestaan af maar echt, die vis is helemaal gek! Het is ook heel bijzonder dat Amco die school heeft gezien, dus de duik van die ochtend was meer dan geslaagd.

De rest van de dag hebben we lekker bij Scallywags gechilld en heb ik voornamelijk dit verslag getypt. Ik wilde met liefde de zon vermijden, dus dat is goed gelukt. We hebben vandaag ook een plan gemaakt voor de komende dagen. We gaan namelijk morgen om half 8 ’s ochtends met de boot naar Lombok, om daar de vulkaan Rinjani te beklimmen! Het belooft een hele zware maar zeer mooie tocht te worden van 2 nachten en 3 dagen. Ik ben heel erg benieuwd en heb er zin in!

Ik typ deze laatste zinnen na het heerlijke avondeten, werderom bij Scallywags, waar ik vanavond de allerlekkerste tonijn sashimi heb gegeten en Amco een dikke steak. We dachten we voeden onszelf nog even goed voordat we morgen aan de zware tocht beginnen.

Na de Rinjani gaan we op een boottrip naar de eilanden Komodo en Flores.

Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit mega, veel te lange verslag ;)

Ik wilde nog zeggen dat ik de reacties van iedereen heel erg leuk vind, vooral die van mijn lieve tante Ann Pieck en lieve buurtjes Els en Wies!

Heel veel liefs uit de tropen.