De Rinjani....

Wat een tocht, wat een ellende, wat een ontbering, wat een kou…Tot je boven komt…dan denk je alleen maar WAUW!                

Na het paradijselijke, ontspannen, luxueuze Gili Air vertrokken wij op zaterdag ochtend 8 november om 07:30 met de lokale ferry naar het eiland Lombok. Dit was maar 15 minuutjes varen. Tijdens het boottochtje vermaakten we een klein Indonesisch meisje  met onze schilpadjes die aan onze backpack zitten. Heleen, we zijn er nog steeds heel blij mee ;)

Op Lombok aangekomen ontmoetten we een deel van de mensen met wie we de Rinjani zouden gaan beklimmen. Dit waren drie Russische jongens en twee Franse meisjes. Later tijdens onze tocht zouden we de rest van onze groep tegen komen.

Wij werden eerst naar de thuisbasis van het Rinjani Trekking Centre gebracht. Ze begonnen aardig door ons een lekkere pannenkoek als ontbijt te geven. Daarna werden de mannetjes iets wat irritant. Toen we deze tour gingen boeken beloofde die vriendelijke man dat alles in de tour inbegrepen was. We hadden hier expliciet naar gevraagd omdat we totaal niet voorbereid waren op een vulkaan trekking en dus geen spullen daarvoor mee hadden. Schoenen, jassen, warme kleding, alles zou daar zijn. Niets was minder waar. Voor elk attribuut moest betaald worden, en de kwaliteit van de spullen was zeker niet om over naar huis te schrijven. Daar kwam nog is bij kijken dat ze helemaal geen warme kleding hadden, alleen maar gekke oude jassen met bontkragen. Veel keus hadden we niet, dus even later stonden we klaar, vol goede moed en een beetje gespannen omdat we niet wisten wat deze trip ons zou gaan brengen. Gelukkig scheen de zon en had ik Amco bij me…dus alles zou wel goed komen. We schreven onze namen in het boek bij het begin van de klim en ik voelde me meteen al een hele avonturier.

Na een half uur was ik helemaal bezweet, buiten adem en had ik mooie benen, we liepen namelijk continu omhoog. Ik hield mezelf voor dat dit gewoon het luie zweet was wat er uitgezweet moest worden. De omgeving was prachtig, het was een soort jungle, super groen en dicht bebost, wat erg lekker was omdat we daardoor niet in de volle zon liepen.

Bij POS 1 en POS extra stopten we godzijdank even om op adem te komen. We bereikten POS 2 na drie uur flink doorlopen en klimmen. Bij POS 2 zagen we ook de andere helft van onze groep, die al eerder die ochtend waren vertrokken. De ‘porters’, de mannetjes die onze tent en eten etc mee naar boven tillen, maakten voor ons een heerlijke lunch klaar. We aten onze noodlesoep zeer gretig op, terwijl we een geweldig uitzicht op aapjes hadden. Overal om ons heen liepen ze, op zoek naar eten. Terwijl we daar zaten veranderde het weer en vielen er een paar spetters uit de lucht. Ik trok snel die ‘heerlijke’ jas aan die ik van ze geleend had, want door het opdrogende zweet was het heel snel heel koud. We zetten onze tocht voort, op naar onze volgende stop, de plek waar we zouden overnachten.

Ik had Amco achter me lopen, dus als ik af en toe even stil stond en dacht: nu kan ik echt niet meer, was hij er om me weer in beweging te zetten. Er leek af en toe geen einde aan te komen. Ik probeerde allerlei dingen, ik telde zelfs meerdere malen tot 100 in het frans. Ik probeerde ook tussen het klimmen door, te kijken naar de omgeving waarin we waren, die was namelijk nog steeds ontzettend mooi. De regen had niet echt doorgezet dus het was inmiddels weer zeer heet, al werd het steeds kouder naarmate we hoger kwamen. We zagen ook de natuur veranderen, de jungle werd minder dicht en de grond werd droger met meer steentjes ipv aarde. Bij POS 3 haalden we weer even adem. Onze gids, een schattige Indonesische jongen, die amper Engels sprak, scheen het zeer moeilijk te hebben. Hij liep ver achter ons en toen hij ons eenmaal bereikte bij POS 3 zei hij dat z’n benen zo moe waren… Hmm…wat is dit nou voor gids dacht ik. Maar goed, wij gingen wel gewoon verder, hij zou achter ons aan komen. We waren inmiddels al zo hoog dat er geen bomen meer waren en de grond bestond alleen nog maar uit kleine steentjes. Het laatste stuk was nog steiler en lastiger omdat je makkelijk uitgleed. Maar we wilden graag door omdat het uitzicht daarboven alles goed zou maken.

Het laatste stukje zou nog ongeveer 1,5 uur zijn. Ik dacht: dat kan ik, dat hou ik vol…maar toen brak de hel los. We stonden midden op een steil stukje berg, toen de eerste druppels uit de lucht vielen. Al heel snel waren het geen druppels meer maar plensde het uit de lucht. Werkelijk waar een wolkbreuk met niet alleen regen maar zelfs hagel omdat we zo hoog zaten. Mijn god…niemand wist wat we moesten doen. Onze gids was een heel stuk achter ons, we konden hem nergens zien en ondertussen zorgde de regen voor modderstromen en vallende stenen van hoger gelegen gebergte. Amco en ik waren het allerslechts voorbereid op deze regen, dus ik vreesde voor al m’n spullen. M’n rugtas was totaal niet waterdicht, net als de jas die we zo leuk van de mannetjes hadden geleend. Mijn jas was trouwens in de tas van onze gids, dus ik had helemaal niks. We liepen daar in onze korte broek met een tshirt, Amco in een zeiknatte jas met bontkraag. Ik geef eerlijk toe, ik vocht op dat moment tegen m’n tranen. Gelukkig waren we met ons groepje en samen besloten we door te lopen, onze schoenen wegzakkend in de modder. Het zicht was zeer beperkt maar na een tijdje zagen we een schuilplaats waar zo’n 10 mensen onder poncho’s dicht tegen elkaar aan zaten. We kropen tussen deze nog onbekende mensen, en we klampten ons aan elkaar vast. Bibberend en klappertandend van de kou. Hier zaten ook een paar locals tussen, gidsen van een andere groep. Deze mannetjes hadden het net zo koud, en wisten ook niet wat we moesten doen. Een gids die dit werk al 17 jaar doet had dit nog nooit meegemaakt. Zeer geruststellend. Onze gids was nog in geen velden of wegen te bekennen. Hoe lang we hier gezeten hebben weet ik niet, ik denk ongeveer een uur. Wat was ik blij toen de regen eindelijk stopte. Ik probeerde mezelf weer warm te krijgen, maar dit was erg moeilijk omdat al m’n kleding nat was. Niet alleen wat ik aan had, maar ook alle extra kleding die ik in m’n rugtas had zitten was zeiknat. Amco’s tas was iets beter bestand tegen water dus godzijdank zaten daar nog wat droge dingen in. Ik trok een droog sportbroekje en tshirt van Amco aan. Van het Franse meisje in onze groep kreeg ik een muts. Amco had nog een droge lange broek en leende een jas van iemand. Dat Franse meisje heet trouwens Capucine! Erg grappige naam en een erg lief meisje! Ik was heel blij met de droge kleren, maar op hetzelfde moment baalde ik ook zo enorm van onze slechte voorbereiding. We waren totaal niet op zoveel regen voorbereid, terwijl de anderen bijna allemaal regenjassen hadden, waterdichte hoezen voor om hun tas, handschoenen, mutsen, noem maar op.Onze gids kwam na een eeuwigheid boven en wilde mij m’n jas geven. Die was echter helemaal zeiknat….

Na wat overleg met de gidsen werd er besloten dat we door moesten, terug naar beneden was geen optie. Daar gingen we dan, het laatste stukje van de vulkaan omhoog, naar hopelijk een warme tent en slaapzak en niet te vergeten het uitzicht op een hoogte van 2641 meter.

Eenmaal boven vergat ik de kou en was het uitzicht werkelijk waar adembenemend! We waren zo hoog en we konden zo ver zijn. Het kratermeer met daarin een actieve vulkaan was ongelofelijk. Dit was de tocht soort van wel waard geweest, haha. We waren nog net op tijd voor de zonsondergang, dus er staan prachtige foto’s straks op facebook!

Snel terug naar de tenten, die inmiddels klaar stonden. Eten deden we in de tent want het was overal pikkedonker en nog steeds koud. In de tent lagen we op een zeer dun matje, die helaas niet kon voorkomen dat we op stenen lagen. Onze tent stond lichtelijk schuin, dus we schoven continu naar beneden. We ritsten de slaapzakken open zodat we dicht tegen elkaar aan konden kruipen om het warm te krijgen. Al met al…de nacht was onrustig, met veel wind en stenen in onze rug en heupen, ook ontbrak er een kussen.

Maar in ieder geval lagen we droog en hadden we elkaar ;)

Zondag 9 nov

De volgende ochtend nog voor 06:00 werden we gewekt. Wat een nacht. Tegen heug en meug trokken we onze natte schoenen weer aan, met onze voeten in plastic zakjes gehuld. We klommen en stukje omhoog om naar de zonsopkomst te kijken. Wederom te mooi voor woorden!

We hoopten dat tijdens de nacht onze kleren een beetje opgedroogd zouden zijn, maar ze waren alleen nog maar klammer en kouder geworden, helaas.

Toen kwam het punt waarop besloten moest worden of we door zouden gaan of dat we naar beneden zouden gaan. De keus was redelijk snel gemaakt, we gingen naar beneden. Amco vond het vooral erg jammer dat we onze tocht niet zouden vervolgen, maar ook hij besefte dat het echt onverantwoordelijk zou zijn om met natte kleding, zonder dikke jassen etc door te gaan. Helemaal omdat door gaan zou betekenen dat we nog hoger zouden klimmen en dat het op de top 0 gr celcius zou zijn met hele harde wind. Nah…daar zat ik niet echt op te wachten. We zouden dan ook nog een nacht in de tent slapen en de derde dag een tocht van 11 uur maken. Wij waren niet de enige die eerder afhaakten. In eerste instantie zouden we met z’n tienen naar de hoogste top gaan, maar na deze eerste nacht met zoveel regen besloten we in totaal met 6 man dat we naar beneden zouden gaan. Drie gekke Russen gingen door, samen met Capucine, het Franse meisje. Ik had erg veel bewondering voor haar en maakte me ook wel een beetje zorgen. Gelukkig had zij wel heel veel kleding bij zich en was ze goed voorbereidt.

De afdaling was een fluitje van een cent! Ik huppelde zowat naar beneden, zo blij ook dat ik niet verder omhoog hoefde en het vanaf nu alleen maar warmer zou krijgen. We liepen met een hele gezellige groep naar beneden dus de tijd vloog voorbij. Na 3 uur afdalen waren we bij onze stop voor lunch. Net op tijd, want de hemel brak weer open en de regen viel met bakken uit de lucht. Gelukkig zaten we onder een afdakje met z’n allen. Ik dacht aan de 3 russen en Capucine…

Na 1,5 uur schuilen voor de regen en heerlijke noodels eten begonnen we aan het laatste stukje. Dit ging iets minder soepel omdat m’n spieren nu wel een beetje op hun eind waren. Afdalen is niet heel fijn voor knieën en door het lange zitten waren onze spieren onwijs stijf geworden. Even doorzetten en rond 14:00 waren we beneden en hadden we het weer meer dan heet. Ik kon me bijna niet meer voorstellen dat ik het niet lang daarvoor zo koud had gehad.

We werden opgehaald door een busje en naar onze backpacks gebracht die we de dag ervoor daar hadden achtergelaten. Het busje bracht ons even later via een aantal stops naar Senggigi, een grote kustplaats aan het westen van Lombok. We vonden een hostel sprongen gelijk onder de douche. Eindelijk konden we ons weer wassen het de modder en stof resten van ons afspoelen.

‘s Avonds trakteerden we onszelf op een heerlijk etentje, met een voor- hoofd- en nagerecht. Hadden we zeker verdiend vonden we zelf. Niet lang daarna vielen in ons heerlijke zachte bed met kussen in een comatische slaap.

Omdat dit zo’n lang verhaal is over een paar dagen post ik dit verslag maar apart.

De rest van onze avonturen zullen snel volgen.

Lief