Jogjakarta, Solo en Opa

Selamat Pagi, oftewel, Goedemorgen!

Na het heerlijke strand/surf leven van Batu Karas zijn we afgereisd naar Jogjakarta. Jogjakarta...a city of art and culture. Het is een bruisende, jonge, snelle, gezellige, stad! We voelden ons er meteen op ons gemak.

Op aanraden van Wietske, die we in Batu Karas hadden leren kennen, gingen we naar Delta Homestay; een heerlijk hostel, waar je niet het gevoel had dat je je in de grote stad bevond. Een aantal mooie kamers rondom een zwembad, heel knus! Het personeel was mega vriendelijk, onze kamers werden elke dag schoongemaakt, elke dag flesjes water, schone handdoeken en in de middag werd er thee met een gebakje geserveerd op onze veranda. Wat een luxe! Het hostel bevond zich ook nog is in, wat wij vonden, het gezelligste gedeelte van de stad qua eettentjes. 

Toen we daar op dinsdagmiddag 16.00 aankwamen hadden we 10 uur gereisd dus redelijk moe. En we hadden honger! Snel onze tassen afgezet in de kamer en bij een restaurantje om de hoek heerlijke sate ayam en mie goreng gegeten. 

Woensdag ochtend hebben we meteen weer een scooter gehuurd. Heel soepeltjes voegden wij ons in het drukke verkeer, het drukke linksrijdende verkeer niet te vergeten! Dat was wel even wat anders  dan het rustige Batu Karas, maar Amco is inmiddels een pro in scooter rijden, dus ik vond het geweldig.

We bezochten die ochtend het Kraton, het paleis van de Sultan. Op dit moment woont daar Sultan nummer 10 met zijn vrouw en 5 dochters. Direct bij binnenkomst werden we vergezeld door een hele vriendelijk, redelijk Engels spekende mini man( hij was de helft van Amco, qua lengte) die ons een hele tour door het museum gaf. Hij vertelde ons vele verhalen, nam ons mee naar het waterpaleis, een ondergrondse moskee, lokale markt, en langs mooie bathik-ateliers. In het atelier van zijn familie heb ik een prachtige sarong gekocht. We kwamen ook langs een museum waar de koetsen van de sultans stonden. Veel van die koetsen waren door Nederlanders ontworpen. In de vele verhalen die onze meneer vertelde kwamen vanzelfsprekend de Nederlanders voor.  Ik vond het heel erg interessant, vooral ook omdat mijn Opa geboren is op Java, in de tijd dat Indonesië een Nederlandse kolonie was.

Die middag aten we voor het eerst echt uit een straat warung, een straat-stalletje. We kregen lekkere noodle soep met rundvlees erin. Het was best prima, al vond Amco het een stuk lekkerder dan ik. Maar het belangrijkste, we hebben er geen buikpijn van gekregen ;) 

Wij dachten dat onze vriendelijke man bij het entreebewijs hoorde, maar achteraf bleek dat hij zich min of meer zelf aan ons had gebonden en dat hij graag 10 dollar fooi wilde hebben ;) erg grappig! Wij vonden zijn tour de moeite waard dus maakte die 10 dollar niks uit.

In de middag zijn we zelf naar de Prambanan tempels gereden met de scooter. De tempels liggen 20 kilometer buiten de stad, dus het was prima te doen. Het enige nadeel…we stapten zo zwart als roet van de scooter af door alle vieze uitlaatgassen en het stof! 

De hindoeïstische Prambanan tempels zijn een grote bezienswaardigheid waar veel bussen vol toeristen op af komen. Gelukkig toen wij aankwamen rond 16.15, was er bijna niemand meer en was het een prachtig plaatje met de ondergaande zon!

‘s Avonds na het eten lanterfanterden we lekker op de Malioboro, de grootste, drukste straat van Jogja, met duizenden eetkraampjes ,kledingstalletjes, muziek en vermaak.

Donderdag zijn we naar de Birdmarket geweest. Ik weet niet zo goed hoe ik deze gebeurtenis moet beschrijven…het was indrukwekkend, smerig, bijzonder, zielig, ongelofelijk, walgelijk en nog veel meer. Op deze markt kan men allerlei soorten dieren kopen, tentoongesteld in zeer kleine kooitjes, met veel te veel op elkaar en in elkaar. Onze verbazing werd groter en groter naarmate we de markt over liepen. Van kooitjes vol muisjes tot vogels, vissen, vleermuizen, salamanders, uilen, konijnen, hondjes, poesjes en zelf aapjes. We waren werkelijk helemaal ondersteboven  van wat we daar zagen. Dat dit mag dachten we! Ik vond het zeer indrukwekkend maar ook intens zielig voor al die kleine beestjes.

We voelden ons ook behoorlijk vies na die markt dus we gingen lekker douchen en bij het zwembad chillen. Toen we daarna weer op de scooter stapten hadden we een lekke band. Wij dachten dat dit een groot probleem zou zijn, maar we leerden van iemand dat ‘tambal ban’ band plakken betekent, en op de hoek van de straat was een mannetje die dit kon. Voor 1,5 euro was na 15 minuten de band weer als nieuw en konden we weer lekker verder crossen.

We aten die avond bij ViaVia, waar we inmiddels al een paar keer geweest waren. Dit tentje is zo mega leuk, het eten zo lekker en alles is homemade. Ze hebben daar zelfs een bakkerijtje waar je lekker brood kan kopen en taartjes. 

De rest van de avond bestond uit iets heel leuks…we gingen naar het Ramayana Ballet! How Romantic…Am en ik op de scooter naar het ballet ;) Het speelde zich af in het openluchttheater bij de Prambanan tempels. Het was werkelijk een prachtig schouwspel, het theater, met op de achtergrond de door maanlicht verlichte tempels. Wat een ervaring! Onder ballet verstaan ze hier wel wat anders dan wat wij in Europa onder dat woord verstaan; wij zagen hier de traditionele Indonesische dans, wat meer verhalend dan dansant is. Prachtig uitgevoerd, met mooie kostuums en live muziek.

Vrijdag  10-10

Heel heel heel vroeg ging de wekker. Om 03.45 moesten we klaar staan om opgehaald te worden om de Borobudur te bezoeken. De Borobudur is een boeddhistisch tempelcomplex, gebouwd in het begin van de 9e eeuw. Onze tour bevatte ook de zonsopkomst bekijken vanaf een heuvel in de buurt van de Borobudur. Om 05.00 uur stonden we klaar voor de zon…en het was Prachtig, met een hoofdletter P.

Toen de zon van rood naar geel was verworden en al behoorlijk veel warmte afstond, stapten wij weer in het busje om om 06.00 bij de tempels aan te komen. Ik had al is foto’s gezien van de Borobudur, maar in het echt is het echt nog zoveel mooier! Zo indrukwekkend, zo bijzonder, zo groot! Amco en ik hadden alle twee onze oortjes in met mooie muziek en liepen los van elkaar de tempel rond en op. Het was echt heel bijzonder om daar zo in m’n eentje te lopen, met mooie muziek en een adembenemende omgeving en de zon die steeds hoger aan de hemel kwam te staan. Bovenaan zag ik Amco en hebben we een tijdje samen van het uitzicht genoten.

Om 09:00 ging ons busje weer richting Jogjakarta, waar we om 10.30 arriveerden. De rest van de dag deden we rustig aan, beetje chillen, beetje lezen, beetje eten, beetje scooteren.

Na het avondeten bij ViaVia, ons favo tentje van Jogja, drankjes gedaan met leuke mensen die ook in ons hostel zaten. Er was zelfs live jazz muziek en Radler Bintang voor mij!

Zaterdag 11-10 was de uitslaap/regel dag. We ontbeten ‘pas’ om 10 uur, wat voor ons laat is, waarna we onze backpacks weer inpakten en uitcheckten. Op het station kochten we kaartjes voor de trein naar Solo, onze volgende bestemming. De kaartjes waren maar liefst 12.000 roepia voor ons twee, wat dus maar 0,80 cent is. Onze trein ging pas om 16.15 dus we hadden nog even de tijd. Wederom bij ViaVia lekker geluncht, ons hostel voor die avond geboekt en ons vliegticket voor maandagavond naar Bali!

Maar eerst Solo! Ook wel Surakarta genoemd. Waarom Solo? Totaal niet toeristisch maar het staat wel in de Lonely Planet uitgebreid beschreven. De reden waarom wij naar Solo gingen is omdat dat de geboorteplaats van mijn Opa is. Ik keek er heel erg naar uit om daar naartoe te gaan en om te zien waar mijn Opa vandaan komt, waar zijn jeugd zich heeft afgespeeld.

In de trein naar Solo waren we de enige westerlingen. Het was een hilarisch gezicht, Amco,: groot, blond, met tanktop en sportbroekje, naast al die kleine, Aziatische mensen met veel kleren aan. Hetzelfde zal voor mij hebben gegolden. Al had ik me er wel op gekleed; lange rok, tshirt met mouwtjes…omdat ik had gelezen dat ze in Solo nogal traditioneel zijn. Wat ook nog steeds wennen is, is dat er in de treinen 2 coupes zijn waar alleen maar vrouwen mogen zitten. We hadden dit niet door deze keer, dus liepen vrolijk naar die coupe waar tenminste nog plek was. Maar nog voor we gingen zitten werden we erop gewezen dat Amco daar toch echt niet mocht zijn. Dus propten we ons in een andere, overvolle coupe.

Aangekomen op Solo werden we met de fietstaxi naar onze slaapplek gebracht: Warung Baru Homestay. Ik wist niet precies wat ik van Solo moest verwachten, maar van wat we nu zagen vanuit de fietstaxi, was dat het een hele mooie, schone, rustige, moderne stad is.  Aangekomen bij onze homestay, werden we meer dan vriendelijk ontvangen door een lief klein vrouwtje, de dochter van de eigenaresse van de homestay. Tot nu toe is het altijd zo geweest dat Amco werd aangesproken door mensen, of als er iets was richtte diegene het gesprek altijd tot Amco. Ik werd vaak ontweken door mannen. Maar deze vrouw….het was echt Sofie voor Sofie na. Super lief, bijna te lief. We kregen een hele ruime kamer, met mega groot 2persoonsbed, en een grote badkamer met zelfs een bad. Nou wilden we daar niet perse in liggen, zo schoon was het nou ook allemaal niet ;) maar het was een heerlijke kamer! We werden meteen verzocht om bij haar te komen eten, bij het het bijhorende restaurantje met de gelijknamige naam Warung Baru. We namen daar Nasi Liwet, dat schijnt de specialiteit van Solo te zijn. En lekker dat het was! Ik denk het lekkerste eten tot nu toe! Het is in kokosmelk gekookte rijst met kip, tempe en tofu. Op de achtergrond speelde ze een ouderwetse Amerikaanse cd af, met oude hits, heel melancholisch. Op dat moment werd ik best emotioneel en besefte ik hoe bijzonder het is dat ik deze reis kan maken, samen met mijn grote liefde, in zo’n mooie onbekende wereld, op dit moment in het land van mijn Opa, zo dichtbij van waar hij is opgegroeid. Amco en ik hebben het ook nog vaak over de enorme hoeveelheid liefde die we van jullie allemaal kregen het weekend voor we weg gingen. De lieve woorden, cadeautjes, aandacht en brieven. We voelen ons heel rijk en geliefd met zoveel lieve vrienden en familie!

(dit is vooral voor Opa)

Zondag ochtend…je raadt het misschien al…wat het weer tijd om een scooter te huren. Dit keer kregen we een mega mooie en snelle, 125 cc oranje Honda. Die hadden we ook wel nodig want vandaag zouden we heel wat kilometers gaan afleggen. Opa woonde namelijk tijdens zijn jeugd dicht bij de koffie en thee plantage waar zijn ouders werkten, en dat was in de buurt van Sukabumi. Het iets grotere plaatsje wat daar in de buurt ligt is Boyolali. Dit plaatste kon Opa zich ook nog goed herinneren, dus wij stapten op de motor, op naar Boyolali en verder. Deze plaatsjes liggen aan de voet van de vulkaan Merapi. Hoe dichterbij we kwamen, hoe hoger we kwamen en hoe koeler het werd. Toen we net Boyolali inreden zagen we een Holland Bakery, met een grote molen bovenop. Super gek! In zo’n klein, onbekend dorpje, toch nog sporen van de Nederlanders van vroeger. Boyolali is een heel gezellig dorpje, met vriendelijke mensen, goede wegen, muziek op straat en leuke marktjes. We reden wat rond en vonden toen de weg die richting de Merapi leidde, richting Sukabumi. We reden hoger en hoger de voet van de vulkaan op. De natuur was prachtig, heel groen, links en rechts thee en koffie plantages en in de verte voor ons lag de grote vulkaan Merapi. Na een tijdje reden we Sukabumi in. Hier was de tijd stil blijven staan. We zagen een markt, waar in grote hoeveelheden groente en fruit verkocht, we zagen vrouwen met tassen op hun hoofd vol spullen, we zagen kindertjes op straat rennen, we zagen een haan die er uitzag alsof ie net een heel zwaar gevecht had gehad en we zagen kleine winkeltjes waar je van alles en nog wat kon kopen. En vooral…de mensen zagen ons. We vielen heel erg op tussen al die lokale mensen, twee van die blonde westerlingen met Ray-ban zonnebrillen op. Ik denk dat hier weinig tot bijna geen toeristen komen.

Kon ik maar terug in de tijd en zien hoe het er uit zag toen Opa hier woonde, zien waar de plantage dan precies was. Helaas is dat natuurlijk onmogelijk dus zal ik het moeten doen met mijn eigen voorstelling en het beeld wat ik nu heb verkregen door daar te zijn. Waar ik trouwens al heel erg blij mee ben!

We reden nog een stuk door, verder de berg op. Bij een klein dorpje, ergens onderweg stopten we om iets te eten. Een lekkere soto ayam, kippensoep. Iedereen die langs reed of liep zwaaide naar ons, en we waren denk ik het gesprek van de dag. Amco overtuigde me daar niet zoveel van aan te trekken, want jullie kennen me…ik dacht vaak oh nee, iedereen kijkt naar ons, ze vinden ons vast heel raar. Dat lukte aardig en ipv me druk te maken genoot ik vooral van de omgeving.

De weg werd steiler en steiler tot we voor ons  een home-base van de Merapi zagen liggen. Vanuit dat punt beginnen mensen met het beklimmen van de vulkaan. Dat laatste stukje steile weg was voor onze scootmobiel niet haalbaar, ik moest toch echt afstappen en Amco moest hem aanduwen. Bij die Home-base zaten mensen, volledig uitgeput, net terug van de klim. Behoorlijk smerig zagen ze er ook uit moet ik zeggen. Dit punt heette New Selo, en het uitzicht was prachtig!

En dan komt natuurlijk de afdaling. We hadden zoveel vaart dat we een hele tijd geen gas hoefden te geven. Terug in Boyolali aten we een lekker kippetje bij een Warung en keken we nog wat rond. Daarna vervolgden we onze weg terug naar Solo. Wat een indrukken!

Toen we bijna in Solo waren kwamen we langs een heel groot winkelcentrum waar we even stopten om lekkere koffie te drinken. Daar binnen was het een gek kinderfestijn, want er was een beautycontest voor 4-jarige bezig. Heel bizar! Wat een verschillen met waar we even geleden waren.

Thuis in onze homestay aangekomen kon ik gelukkig skypen met het thuisfront en met Opa, om ze alvast iets van mijn ervaringen te vertellen. 

Avondeten deden we bij het Galado distict; een autovrije zone waar tientallen eetkraampjes staan. Heel leuk en erg lekker gegeten. Aan onze tafel schoven op een gegeven moment zo’n 40 mensen uit Papua Nieuw-Guinea aan. Ook door hun werden we met grote ogen aangekeken. Toen we even later na een rondje lopen weer langs hun kwamen, haalde een van hun een grap uit door achter mij aan te lopen en er een showtje van te maken. De hele tafel met 40 man keek en barstte in lachten uit. Het leek wel een scene uit een film, zo grappig was het en zo uitbundig lachten al die mensen. Zo vriendelijk en open!

Op de scooter reden we vervolgens nog een rondje door de stad en kwamen langs een heel leuk tentje waar een soort feest aan de gang was. We vroegen of we daar ook wat mochten drinken en dat kon. Er werd weliswaar geen alcohol geschonken dus we namen plaatst met een flesje water en een sprite.

Wat zijn wij blij dat we naar Solo zijn gekomen. We belanden echt van de ene verassing en verbazing in de andere. We vinden het prachtig en iedereen is zo aardig, de stad is zo schoon en alles zo goed geregeld.

Maandag 13-10 waren we van plan om met de scooter watervallen op te gaan zoeken. Het werd een vrij lange rit, door mooie natuur, groene rijstvelden, steile weggetjes en kleine dorpjes. We vonden op een gegeven moment de Cuki Candi tempels. Niet super bijzonder, wel mooi uitzicht.

Daarna probeerden we dan toch de watervallen te vinden. We reden heel hoog de bergen in, de scooter trok het af en toe maar net. Uiteindelijk zagen we een bordje dat zei dat we er bijna waren. We kwamen een bocht om en daar was een klein stroompje water uit een muur…wij keihard lachen en wisten natuurlijk gelijk dat dit het niet kon zijn. We reden verder en daar lag het dan eindelijk voor ons. Scooter geparkeerd, liepen naar de ingang en zagen daar de toegangsprijs. 110.000 IDR voor toeristen en 11.000 IDR voor lokale mensen…Dat ging tegen al onze principes in en voor een waterval vonden we dat dus veel te duur. We zouden er ook maar een uurtje of wat kunnen zijn, omdat we later die middag de trein terug naar Jogjakarta moesten hebben. Wij balen, al dat zoeken en rijden voor niks! Dus vol gas terug naar ons fijne hostel en het lieve vrouwtje zodat we lekker bij haar nasi liwet konden eten.

Om 16.00 zou onze trein gaan dus we namen afscheid van het lieve vrouwtje waar ik de naam gewoon niet van weet!

Aangekomen op Jogjakarta aten we wat bij een tentje op het vliegveld en begon het wachten op onze vlucht naar Bali. Uiteindelijk, na een uur vertraging, vlogen we naar Denpasar om daar om 00.00 lokale tijd aan te komen. Op bali is het 1 uur later dan op Java.

Op bali vonden we nog meer backpackers met wie we een taxi deelden na heel wat onderhandelen met menig taxichauffeur. Om 01.30 in ons schone, chille hotel in Denpasar... heerlijk slapen!

Ons avontuur op het ons tweede Indonesische eiland kan gaan beginnen!

Heel veel liefs en kusjes, vooral voor mijn lieve opa en oma!