De Aziatische Wijde Wereld In

Maandag 29 september 2014

Lang over gedroomd, veel over gepraat, lang op gewacht en veel voor gespaard...Onze 'wereldreis' naar Zuid Oost Azie gaat beginnen. Na hele fijne afscheidsfeestjes zijn we dan eindelijk op Schiphol om om 15:30 te gaan vliegen naar Jakarta. We vliegen met The Emirates, met het grootste vliegtuig ter wereld! Het is echt een enorm ding! Geer en Goor stappen ook met ons het vliegtuig in voor opnames in Dubai! Op Dubai moeten we 4 uur wachten op onze doorvlucht. Om 04:15, lokale tijd, stijgen we weer op. 8 uur lang film kijken en een klein beetje slapen, en dan komen we Indonesische tijd om 15:30, 30 september, aan op Jakarta. Gek idee dat we nu zo ver van huis zijn, op zo'n onbekend werelddeel! We stonden letterlijk als allerlaatste in de rij voor onze visums, dus het duurde nogal lang...maar we hebben alle tijd van de wereld :) 

En dan kom je buiten...de warmte knalde op ons neer...klamme, vieze, warmte. Ik voelde me een heel blond, onwetend schaapje toen ik daar liep met die grote tas op m'n rug en alle mannen die daar op ons afkwamen lopen om ons taxi's aan te bieden. Ik voelde me een heerlijke prooi, en een makkelijke ook vooral omdat we echt nog even niet wisten hoe alles daar werkt. We stapten bijna een taxi in toen we uitrekenden hoeveel nou 300.000 rupiah's zijn...dat is maar 20 euro...maar voor hier is dat heel erg veel. Nog net op tijd zeiden we toch nee bedankt en liepen we verder. Ik was ondertussen lekker gestresst en ik voelde me ook niet zo veilig daar moet ik zeggen. We kwamen na wat rondvragen uit bij de bussen die ons richting het centrum konden brengen. Een buskaartje was maar 1,50 pp dus dat klonk al beter. De bu met airco was een hele verademing. De busreis duurde 1,5 uur door file enz...maar ik heb me geen moment verveeld. Ik had eerder een soort cultuurshock... we reden dwars door wijken van Jakarta heen, zo arm, zo vies. Zo veel mensen die overal en nergens, op en naast de weg liggen of zitten. Overal eetstalletjes, overal troep. Bij Gambir Station moesten we eruit werd ons verteld, en vanaf daar moesten we een taxi nemen. Onderhandelen is echt niet mijn ding, maar daar moesten we wel. Alsnog voor te veel geld de taxi ingestapt, maar gelukkig zijn die prijzen voor ons een lachertje. Ik wilde vooral graag bij het hostel aankomen, met airco, eten en een douche! 

SixDegrees bleek een heel chill hostel, met een ruime private double bedroom...heerlijk, een beetje privacy na zo'n lange reis. In het hostel nog een lekkere pompoencurry gegeten en wat dingen opgezocht voor de volgende dag. Om 22:00 uur ging ons lichtje uit...eindelijk slapen! 

Woensdag 1 oktober

Klein jetlag nachtje gehad, veel wakker, maar toch ook heerlijk geslapen...ging om 7 uur onze wekker. Lekker ontbijt in het hostel en met de laptop op schoot alvast op zoek gegaan naar een hostel voor vanavond. Men wordt aangeraden niet te blijven in Jakarta, omdat het een redelijk vieze stinkstad is...en wij dachten daar niet anders over, dus we besloten later vandaag naar Bandung te gaan en daar een hostel te boeken. Dat lukte, en ook ons treinticket daar naar toe werd al gekocht via internet. 

Met alleen onze kleine rugzakken mee gingen we de hitte van Jakarta tegemoet. Gelukkig ziet alles er overdag altijd een stuk vrolijker en veiliger uit..dus we liepen zeer opgewekt naar Cikini Train Station, dicht bij ons hostel. We pakten daar een trein naar Kota, het oude Batavia, het oude centrum van Jakarta.  Als we dachten dat het daar lekker schoon en rustig zou zijn dan hadden we het heel goed mis...wat een vieze vieze meuk daar als je het station uitloopt. Ik had ook spijt dat ik m'n korte broekje aan had getrokken want ik werd me toch een partij aangestaard door iedereen. STOM! Ik had wel netjes bedekte schouders, maar aan een lange broek had ik niet gedacht. Maar niet alleen ik was een attractie, Amco werd ook door iedereen aangekeken...Ik denk omdat hij minstens 1,5 kop groter is dan iedereen daar en dus zeer angstaanjagend overkomt ;) Hij kan zo over de hele menigte uitkijken! Kindjes zwaaiden naar ons en riepen: Hello Mister and Miss! Lief zeg! Na wat zoeken en met gevaar voor eigen leven die drukke straten oversteken, kwamen we uiteindelijk in een soort oase van rust.. Taman Fatahillah, the old town square. Daar mochten geen auto's rijden en daar zagen we eindelijk ook voor het eerst nog andere toeristen. Mooie oude gebouwen omringden het plein en het Cafe Batavia lonkte naar ons. Dat restaurant brengt je terug in de tijd, naar toen het nog Batavia was. Het leek echt net uit de film daar binnen. Het is tevens ook de enige plek met Europese prijzen, dus voor een cola'tje betaal je daar gewoon 2,50. Maar dat maakte niet uit, want de sfeer en het uitzicht waren wel fantastisch. Om ons heen zaten ook alleen maar rijke, westerse toeristen en andere backpack-stellen. Na een drankje gingen we weer verder. We namen een kijkje in het oude Gouveneurskantoor, zoals ook echt nog op het gebouw staat. Dit was niet echt, of eigenlijk helemaal niet, bijzonder. Een paar oude meubels in veel te grote vertrekken vormden het museum....Wat nog het meest bijzondere was, was dat we onze schoenen uit moesten en vieze oude stink slippers van hun aan moesten...we denken om de vloeren te beschermen. We deden nog een poging om langs een rivier naar de Chicken Market Bridge te gaan, maar het was daar zo vies en de stank was zo heftig dat we besloten om te keren en de trein weer terug te pakken richting ons hostel. We stapten een halte eerder uit om in de straat JL Jaksa te gaan eten. We vertrouwden de lonely planet volledig en zochten een Indonesisch restaurantje met de heerlijkste sate op. We kamen uit in een soort zakendistrict, heerlijk, best schoon, en netjes geklede mensen in dure auto's. Dus dit bestaat ook dachten wij. Het restaurantje vonden we vrij snel en het leek wel de hemel op dat moment! Heerlijke airco, lieve mensen, en vooral...het zag er heel schoon uit. Het eten was ook verrukkelijk, de sate uitblinkend! ;) 

Na onze lunch snel terug naar het hostel om onze backpacks op te halen want om 15.30 vertrok onze trein naar Bandung vanaf Gambir Station. Wij haasten, zweet overal, komen we aan op het station dicht bij ons hostel...komen we er achter dat deze treinen niet stoppen op Gambir..Holy shit..het was al 15.10.... Wij rennen naar beneden op zoek naar een taxi...we vonden een toektoek, een klein gammel karretje op 3 wielen. Na snel overleg over de prijs sprongen we hier in, bedolven onder onze backpacks en hoopten we dat deze vriendelijke man ons veilig en snel op het station af kon zetten. Het was echt een lieve man, want hij reed zo voorzichtig...het is dat we haast hadden waardoor het nog bijna vervelend was hoe voorzichtig hij reed. om 5 voor half 4 kwamen we aan op het station, we moesten onze tickets nog uitprinten. Iedereen was super behulpzaam en lief, dus het lukte vrij snel...we renden naar boven en om precies half 4 sprongen we in de trein! `YES!