Taman Negara & The Cameron Highlands

Back to nature! Maar voor we daar zijn gaan we een lange reis tegemoet, helemaal als alles tegen blijkt te zitten. De bus die ons om 12:00 uur richting de Taman Negara zou brengen blijkt vol te zitten. We wachten op de volgende bus, die gepland staat om om 14:00 uur te vertrekken. De bus vertrekt niet om 14:00 uur maar om 15:00…waardoor we de aansluiting missen. We stranden om 18:00 uur in Jerantut, een dorpje in de buurt van de Taman Negara. In dit dorpje is werkelijk helemaal niets te beleven! We vinden een hele simpele hotelkamer, weliswaar de goedkoopste ooit, namelijk 6 euro voor ons tweeën. De kamer bevindt zich op drie hoog achter, zonder grappen. Het is niet de moeite om ‘s avonds gezellig rond te lopen, dus we duiken al heel snel onze primitieve hotelkamer in. Laat het maar snel morgen zijn!

30-11

De vrouw van ons hotel had ons wijsgemaakt dat we via haar broer een bus konden nemen die ons naar de Taman Negara zou brengen. De vorige avond waren we nog bij die broer geweest en hij bevestigde dit. Zoals afgesproken staan wij dus om 8 uur op de stoep bij de broer. Die broer blijkt een sukkel te zijn want hij vertelt ons doodleuk dat we helaas pech hebben omdat we maar met z’n tweeën zijn, en zijn bus gaat niet voor twee personen. Hij stuurt ons naar het lokale busstation en verzekert ons ervan dat daar wel een bus gaat. Daar aangekomen, om 8:15, blijkt dat er inderdaad gewoon een bus gaat, alleen is die al om 08:00 uur vertrokken! Volgende bus om 12:00 uur….oke, dit wordt wel heel vervelend.

Op een bankje bedenken we wat we moeten doen, tot er een mannetje aan komt lopen en een taxi aanbiedt. Hij vertelt dat hij ons voor 09:00 uur af kan zetten in Kuala Tembling, van waar we een boot kunnen nemen over de rivier naar Kuala Tahan, het plaatsje voor de Taman Negara. De boot gaat om 09:00 dus we moeten opschieten. Goedgelovig als we nog steeds af en toe zijn, stappen we bij deze vriendelijke vriend in de taxi. Hij sjeest naar Kuala Tembling. Netjes om 08:55 stappen we daar uit en gaan we op zoek naar de boot. En je raadt het al…de boot gaat helemaal niet om 09:00… de eerst volgende boot gaat om 13:00. Dit is officieel niet grappig meer. We beginnen ons af te vragen of er misschien een reden voor is dat alles al twee dagen tegen zit en of we misschien helemaal niet naar de Taman Negara moeten gaan.

Tot de conclusie gekomen dat opgeven ook geen optie is, zitten we die vier uur ook weer uit en stappen we om 13:00 uur dan eindelijk in de boot. De tocht over de rivier duurt ook nog is drie uur, maar is wel erg mooi! Links en rechts van ons is het regenwoud. We zien waterbuffels en hutjes waar de inheemse bevolking woont. Na al dat wachten is dit een heerlijke ontspanning en we genieten van de prachtige diep groene kleuren van de bomen waar we langs zoeven.

Om 16:00 stappen we van de boot en zijn we gearriveerd in Kuala Tahan, het dorpje aan de voet van de jungle. Het is de hele tocht waard geweest, want het is echt prachtig! We zijn een hele mooie wereld binnen gestapt.

We lopen met onze backpacks door de straten, op zoek naar een slaapplek. Toevallig lopen we Danielle en haar vriendinnen tegen het lijf. We vinden een plekje bij hetzelfde hostel als waar zij zitten. We droppen onze spullen en gaan daarna heerlijk met z’n allen eten.

Ik ben heel erg blij dat we na zo’n lang reizen toch hier zijn gekomen, want de omgeving is prachtig en Danielle en haar vriendinnen zijn heel gezellig! Ik vind het ook extra bijzonder omdat ik nu eindelijk met m’n eigen ogen kan zien waar Danielle nu al zo’n tijd woont.

01-12

December is aangebroken, de tijd van Sinterklaas, sneeuw, kerst, open haard, kaarsjes en glühwein. Ik merk er alleen helemaal niks van! Het is hier in de Taman Negara prachtig weer en ik huppel rond in mijn korte zomerjurkje terwijl de zweetdruppels langs m’n rug glijden!

We ontbijten met de drie blonde meisjes: Danielle, Danielle en Emma. Ik ben nog steeds continu verbaast over alle verhalen die Danielle vertelt over haar leven hier in Azië. Ze heeft al zoveel meegemaakt. Ze spreekt inmiddels zelfs Maleis!

Na een heerlijke ontbijt, bestaande uit Roti Canai (een Indiase specialiteit wat lijkt op een soort wrap of pannenkoek, echt heerlijk!), trekken we de jungle in. Danielle is onze gids en ze neemt ons mee in een bootje naar de overkant van de rivier, waar officieel het Nationale Park, de Taman Negara begint. Het is super rustig omdat het laagseizoen is, waardoor we een hele tijd lopen zonder een mens tegen te komen. Het is prachtig! Zoveel geluiden, zoveel verschillende kleuren groen, zoveel vogels, zoveel bomen. We zien ook aapjes en eekhoorns. Het is een heerlijke tocht en al gauw zijn we aardig bezweet door het vochtige klimaat in het regenwoud. We komen uit bij de Canopi: een hele lange loopbrug, heel hoog tussen de bomen in. Het uitzicht is prachtig we zijn zo hoog als de toppen van de bomen!

We gaan nog een stuk dieper de jungle in en we volgen het pad naar een prachtig uitkijkpunt. De weg omhoog was prima te doen, maar de andere kant op naar beneden is een stuk avontuurlijker. Hier en daar moeten we ons vastgrijpen aan een liaan, wat het wel lekker spannend maakt. Op een gegeven moment zijn we zo ver in de jungle dat het pad bijna onbegaanbaar lijkt. Ik ben blij dat we Danielle bij ons hebben als gids. We klimmen over bomen, gaan door plassen water en kruipen onder struiken door. Doordat het regenseizoen is, is de aarde af en toe erg nat en glad. Ik glij dus op een gegeven moment uit, waardoor m’n broek scheurt, precies horizontaal over m’n billen heen! Geweldig, nu loop ik de rest van de tocht met een streep blote bil.

We komen na een tijdje weer op een aangelegd pad terecht en volgen dit terug naar de stijger waar het bootje ligt. Terug aan de overkant  zoeken we een restaurantje op en gaan we wat drinken. Tijdens de tocht hadden we het over bloedzuigers en dat die overal kunnen zitten. Amco was heel goed in het spotten ervan en zag er heel veel uit de aarde steken. Daar in het restaurant komen de twee Danielle’s er achter dat ze alle twee een bloedzuiger op hun enkel hebben! Wat een vieze beesten zeg! Bij ‘mijn’ Danielle zat het beest er nog steeds op en bij de andere was ie er net afgevallen. Ik was erg blij dat ik ze niet had! Die beesten kunnen groot worden zeg!

Op dat moment komt Paul Addy het restaurant binnen lopen. Paul Addy hebben we leren kennen op de boottocht in Indonesië naar Flores en Komodo. Wat een kleine wereld toch ook! Erg leuk om hem weer te zien.

Die avond eten we met z’n allen en ontmoeten we ook vrienden van Danielle; Kri en Badru. Deze jongens zijn hier in de Taman Negara geboren en weten werkelijk alles van de natuur. Ze zijn ontzettend lief en die avond eindigen we met z’n allen om een kampvuur terwijl de mannen muziek maken. Mooie avond, bijzondere mensen!

02-12

Dankzij Danielle en haar vrienden hebben we deze dag een heel leuk programma. We stappen ’s ochtends in de boot van Kri en varen de rivier op. Ondanks het regenseizoen is het prachtig weer en is er geen wolkje aan de lucht! Wat hebben we een mazzel en wat is het hier toch mooi! In de rivier zitten hier en daar sterkte stromingen waar we dwars tegen in moeten, rapid shooting heet dit. De golven klotsen over ons heen en we worden zeiknat! Totaal niet erg, want het is heerlijk verkoelend. Kri zit achter het stuur en zorgt ervoor dat we elke keer de volle lading krijgen! Het is een feest.

Na een tijdje varen stoppen we om aan land te gaan. We gaan op visite bij de Orang Asli. De Orang Asli is een stam in Maleisië, de ‘oorspronkelijk bevolking’ van Maleisië. Zij leven in en met de jungle, ver weg van de beschaving, een met de natuur. Natuurlijk is dit dorpje, deze stam die wij bezochten, er op voorbereidt dat er mensen langs komen. Mensen zoals Kri en Badru, die bij de Taman Negara wonen, hebben hier over een overeenkomst afgesloten. De Orang Asli stelt hun dorpje open voor bezoek, in ruil voor een kleine bijdrage. Ook al worden ze dus zo nu en dan geteisterd door toeristen, ze leven nog steeds in volledige eenvoud en zoals ze dat al honderden jaren gewend zijn.

Ik vind het super interessant en bijzonder om te zien hoe deze mensen leven. Dit is niet het enige Orang Asli dorpje, er zijn in totaal 18, verspreidt door heel Maleisië.

We leren hoe ze vuur maken, hoe ze hun prooi doden en er wordt uitleg gegeven over de gewoontes en tradities van de stam. Ik besef me op dat moment eens te meer hoe ontzettend ver wij verwijderd zijn van de natuur. Deze mensen hebben geen medicijnen nodig als ze ziek zijn, ze weten gewoon welke bladeren of besjes ze moeten plukken om weer beter te worden.

Je kan de Orang Asli herkennen aan hun brede neus, hun donkere huidskleur en hun afro-achtige kapsel. Ze hebben veel meer weg van Afrikaanse mensen.

Na dit interessante bezoek stappen we weer in de boot en gaan we verder de rivier op.

We stoppen na een tijdje om te gaan eten en dit wordt niet zomaar een lunch. De taken worden verdeeld: Amco en Kri stappen weer in de boot en gaan vissen, niet met een hengel maar met een visnet. Badru gaat op zoek om varens en bananenbladen te plukken. Danielle kookt rijst op een mini kookstelletje dat we mee hebben genomen. Emma, Danielle en ik lopen wat rond, kijken vol bewondering toe en voeren gezellige gesprekken. En Paul ligt lekker te dromen op een boomstam.

Als iedereen weer terug is bij ons basiskamp maakt Amco een vuur. Wat een geweldige Tarzan heb ik toch aan de haak geslagen! Als ik toch op een onbewoond eiland wordt gedropt heb ik echt alleen maar Amco nodig om te overleven ;)

Amco en Kri hebben een stuk of 15 kleine visjes gevangen. De visjes worden op takjes geregen en voor het vuur gezet om lekker te garen. Badru maakt in een pan een heerlijk sausje klaar en bakt de varen die hij heeft geplukt. Tijdens onze kookles in Indonesië heb ik geleerd dat je varen kunt eten, anders had ik dit nooit geweten. Danielle heeft de rijst perfect gekookt en even later zitten we met z’n allen vanaf een bananenblad te eten. Lekker met onze handen, waar ik even aan moet wennen. Na deze overwinning om gewoon alles te eten en dan ook nog met m’n handen, geniet ik er onwijs van. Het smaakt allemaal heerlijk!

Aan het einde van de dag varen we ons dorpje weer binnen.

Thuis lekker douchen en die avond zien we Paul, Danielle en haar twee vriendinnen voor het laatst. We eten gezellig samen en daarna nemen we afscheid van elkaar. Die meiden blijven nog in de Taman Negara en Paul gaat zijn eigen weg.

Wij gaan ook weer verder, we moeten ons blijven verplaatsen J

Wat een heerlijke dagen waren dit, zo midden in de jungle met zulk leuk gezelschap en zo’n prachtige omgeving!

Onze volgende stop gaat zijn: De Cameron Highlands.

03-12

We zorgen ervoor dat het vervoer uit de Taman Negara beter verloopt dan toen we erin kwamen. We stappen om 08:30 in een klein busje, die ons rechtstreeks naar de Cameron Highlands brengt. De weg was weliswaar kronkelig en hobbelig, maar daar hoor je ons niet over klagen als we om 14:30 uitstappen. De omgeving hier is totaal anders dan al het andere hiervoor. De temperatuur ligt rond de 20 gr en dat voelt voor ons aan als zeer koud! Het dorpje, wat hoog in de bergen ligt, lijkt op een Oostenrijks wintersport gebied in de zomer. Enorme appartementencomplexen steken af tegen de groene bergen. Het lijkt hier helemaal niet alsof we in Azië zijn.

We checken in bij een hostel genaamd Twin Pines. Net nadat we zijn ingecheckt begint het onwijs te regen! Dat verdomde regenseizoen! De regen houdt maar niet op dus de rest van de middag zitten we bij het hostel. We ontmoeten daar Tabita uit Nederland en Zedric uit Frankrijk. Aardige mensen met wie we de hele middag gezellig zitten te praten.

Tegen etenstijd is het minder hard gaan regenen en gaan Am en ik erop uit om wat eten te scoren. We vinden een lekker Indiaas restaurant en genieten van een curry met naan brood.

04-12

Samen met Tabita en Zedric gaan we vandaag een tour maken door de Cameron Highlands. We worden om 08:45 opgehaald en met z’n vieren stappen we in het busje. Onze tourguide is al behoorlijk oud en erg verstrooid, maar ook heel lief. Hij neemt ons mee door de Cameron Highlands en we bezoeken verschillende ‘farms’; Aardbeien, rozen en bijen-farms. Hierna gaan we naar de theeplantages. Hierom zijn de Cameron Highlands beroemd. En ik snap wel waarom want het is prachtig! De bergen zijn bedekt met ontelbaar veel hele groene theestruiken. Het is een bijzonder mooi gezicht, zulke groene bergen. Alhoewel ik denk dat het nog mooier is met de zon aan een blauwe hemel. Wij moeten het doen met een grijze lucht.

We bezoeken hierna de theefabriek en we zien hier het proces van ‘blaadje-van-een-struik tot verpakte-thee-in-doosjes’ met het merk BOH erop. Leuk om te zien maar ook indrukwekkend: veel wordt hier handmatig gedaan, dus mannen en vrouwen staan de hele dag te zwoegen.

We eindigen onze tour bij een vlindertuin. Ik heb nog nooit zoveel mooie en grote vlinders gezien! Artis is er niks bij!

In de middag begint het weer hard te regenen dus zit er niks anders op dan schuilen bij de Starbucks met hete koffie. We gebruiken deze tijd om weer een aantal dingen te plannen. Eerlijk gezegd vinden we het tijd om Maleisië te verlaten en meer naar boven te reizen. Hoe hoger je zit, hoe beter het weer op dit moment is in Azië. En met hoger bedoel ik landen als Thailand, Cambodja, Laos enz. Ik weet dat we niet mogen klagen als je het weer hier vergelijkt met Nederland, maar he…wij zijn vrij om te gaan en staan waar we willen, dus waarom zouden we in het regenseizoen blijven zitten?! Door het regenseizoen is het ook niet mogelijk om naar de eilanden aan de oostkust te reizen. Deze eilanden zijn vanwege het slechte weer allemaal gesloten. Ik vind het aan de ene kant heel jammer dat we na 14 dagen Maleisië alweer verlaten, maar aan de andere kant hebben we hierdoor meer tijd voor een ander land.

We besluiten om de volgende dag terug naar Kuala Lumpur te reizen, daar een nachtje te slapen en dan de volgende ochtend een vliegtuig naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, te pakken! Wat een heerlijk gevoel om zo vrij te zijn dat je kan gaan en staan waar je wilt en dus binnen 2 dagen in een heel ander land kan zijn. Ik wil graag nog een keer terug komen naar Maleisië om meer van het land te zien, maar nu heb ik heel veel zin in Cambodja!

 05-12

Deze hele dag bestaat uit reizen. We komen in de middag met de bus aan in Kuala Lumpur. Het vliegveld ligt 55 km van het centrum van KL vandaan en aangezien we de volgende ochtend al om 07:00 uur vliegen hebben we een hotel dicht bij het vliegveld geboekt. Als echte backpackers pakken we natuurlijk geen taxi naar dit hotel, maar wachten we een hele tijd op de lokale bus, die er vervolgens ook ruim 1,5 uur over doet. Om 20:00 uur komen we dan eindelijk aan in ons ‘pittoreske’ hotel langs de snelweg. Het maakt ons niet uit, we hebben een lekker bed en een douche en we verblijven hier toch maar een paar uur.

06-12

Om 05:00 worden we opgehaald door een vliegveld shuttle busje en we stappen netjes op tijd om 06:45 het vliegtuig in.

Cambodja wordt ons nieuwe avontuur en ik heb er heel veel zin in!

Ps: Ik loop zoals jullie zien nog steeds een beetje achter met schrijven, het is nu inmiddels al 24 december! En dat betekend dat we al 18 dagen Cambodja erop hebben zitten! In het volgende verslag zal ik vertellen hoe fantastisch dat was! Maar voor nu wil ik iedereen die dit leest een hele fijne kerst wensen!

Wij gaan het vieren in Bangkok, waar we gister, de 23ste zijn aangekomen, samen met Marly Zwinkels!

Ik hoop dat jullie allemaal genieten van al dat heerlijke Nederlandse eten en van familie, dat zijn namelijk dingen die ik hier moet missen.

Heel veel liefs en kusjes vanuit Thailand

Ps 2: Ann, wat fijn dat je email het weer doet en dat je mijn verslagen weer kan lezen! Vind ik erg leuk om te horen :)  liefs!